Oog in oog met de vrijheid

Ik trainde een paar honden voor vrienden. Ik had geld genoeg, omdat ik bij Roberta mocht wonen. Iedereen – mijn moeder, Christy, Tom W. – gaf me dingen die ik nodig had nu ik uit de gevangenis was. Ik reed rond in mijn barrel van een auto.

Ik was nog nooit zo gelukkig geweest. Ik was vrij.

Net toen ik dacht dat het echt niet beter kon worden, werd ik gebeld door de Oprah Winfrey Show. Na veel gedelibereer wilden ze me in de uitzending hebben voor een interview van een half uur.

Meestal werd ik niet meer zo zenuwachtig van de media. Ik was na mijn vrijlating nog een keer geïnterviewd door Nancy Grace en dat had ik er zonder blikken of blozen goed afgebracht. Maar dit was anders. Dit was gigantisch. Ik moest er speciaal nette kleren voor kopen, een blauwe blouse en een keurige zwarte broek. Het enige wat Oprah wilde was dat ik mijn verhaal zou doen en dat wilde ik ook.

Ik had een website opgezet die Healing Sisters heette (www.healingsisters.org, inmiddels een non-profitorganisatie) en bedoeld was om kindermisbruik uit te roeien. En als ik het niet kan uitroeien, kan ik het in elk geval onder de aandacht brengen. Toen gouverneur Blunt me vrijliet, schreef hij heel specifiek: ‘Stacey, dit is je kans om iets positiefs te doen in de maatschappij en om anderen te helpen. Ik ben ervan overtuigd dat je deze kans te baat zult nemen om mensen te helpen die kunnen profiteren van de inzichten die jij hebt verkregen in de loop van je moeilijke leven. Ik wens je veel geluk voor de toekomst.’

Ik moest naar Oprah en ik wilde het ook. Zij en Maya Angelou waren jarenlang lichtende voorbeelden voor me geweest omdat ze zo openlijk over hun verleden spraken. Dus stapte ik met veel tamtam op het vliegtuig naar Chicago. Ik logeerde in het chique Hotel Omni en gebruikte de maaltijdbonnen die de productiemaatschappij me gegeven had. Ik voelde me net een prinses, vooral toen ze mijn haar en mijn gezicht gingen doen in de schminkkamer.

Ik ging Oprahs podium op en zat in een comfortabele hoge stoel. Oprah zat tegenover me in een zwarte glitterblouse. Ze startte een filmpje over mijn achtergrond waarbij de tranen me bijna in de ogen sprongen. Ze liet foto’s zien van Christy en mij toen we klein waren. Ze liet foto’s van mijn vader zien. Toen vroeg ze hoe het met me ging.

Ik weet niet meer precies wat ik allemaal zei. Alleen dat ik spijt had van mijn daad en dat ik hoopte dat anderen hun mond open zouden doen als ze misbruikt werden. Kindermisbruik kon niet getolereerd worden en niemand zou de fouten moeten maken die ik gemaakt had. Misbruikte kinderen fantaseren erover hun kwelgeesten te vermoorden en dat is weliswaar een gedachte die kracht geeft, maar de daad zelf is eigenlijk heel laf. Echte kracht is kunnen vertellen wat er gebeurd is. Misbruik is in duisternis gehuld, omdat het zich daar voornamelijk afspeelt en omdat iedereen het daar probeert te houden. Als we ons licht erover laten schijnen, kunnen we er iets aan doen. Dan kunnen we er een eind aan maken. We kunnen onthullen hoe afschuwelijk het is.

Oprah knikte.

Ze vroeg of mijn zusje het geweten had.

‘Nee,’ zei ik. ‘En ik had op de een of andere vreemde manier het gevoel dat ik Christy beschermde door het seksueel misbruik op te vangen.’

Oprah zei: ‘Dat begrijp ik wel.’

Ik boog me een beetje voorover, naar haar toe.

Ze zei: ‘Echt waar. Dat begrijp ik wel.’ En ze glimlachte naar me.

Ik voelde me voor eens en voor altijd bevestigd in mijn bestaan en in mijn ellende. Op dat moment liet ik een heel leven achter me waarin ik mijn gedachten, mijn gevoelens en mijn daden altijd maar moest verdedigen. Dat hoefde nu even niet meer.

Oprah begreep me en de hele wereld kon het zien.

Ik had voor het eerst het gevoel dat mijn schuld was kwijtgescholden.